از جایم بلند شدم قدمی زدم و غرق در افکار ناهمگون خویش ناخودآگاه راهم به سمت پنجره اتاق خزید.
باز هم آسمان.این نعمت شگفت که در هر پنجره جلوه ی تازه ای دارد مرا محو در زیبایی خود کرد. یک زمینه ی نیلگون مات با پاره ابر های پنبه ای که خود را در جایی ازین بی کرانه آبی به زیباترین شکل ممکن جای داده بودند و مهربان مادری که با عشق تمام،تمامشان را به آغوش می کشید.
ادامه مطلب
درباره این سایت